Um hjólreiðar

Maður er kominn í þrusugott hjólaform síðan við fluttum hingað. Við erum að tala um að núna kemst ég yfirleitt upp risastóru og BRÖTTU brekkuna fyrir neðan íbúðina mína. Og það er sko ekkert smá. Stóð sjálfa mig að keppa við hjólabrjálæðing í grænum glanshjólabuxum og með massaðri kálfa en ég - og hélt í við hana.

Gerðist um daginn að mér leið vel á hjólinu. Og fannst atriðið í Taxi 3 þar sem Stallone hjólar yfir bílana geggjað skemmtilegt. Hingað til hafa mér þótt hjólreiðar álíka spennandi og túrverkir. Ég óttast að ímynd mín sem ákafur andstæðingur hjólreiða sé að veikjast. Áður en ég veit af verð ég orðin ein af bjánunum sem hjóla um Ísland á sumrin. Í regngalla meðfram þjóðveginum - ALLTAF í mótvindi.

Óheppnin virðist elta mig á röndum

Nágranninn okkar hann Mattías er að koma í mat til okkar á eftir og ég var búin að laga þetta líka fína lasanja. Allt í rosa flottum aðskildum lögum, pasta, kjötsósa og ostasósa, og svo þetta líka fína skreytingarlag af rifnum osti. Þegar ég var að setja fatið mitt í ofninn þá gerðist e-ð dularfullt og fína fatið með fallega matnum rann úr höndunum á mér og niður á ofnskúffuna. Fínu lögin mín blönduðust saman og urðu að lasanjadrullumalli. Ég setti nýtt skreytingarlag af rifnum osti á lasanjað mitt. Núna er ég með drullumall í dulargervi í ofninum. Vonandi tekur Mattías ekki eftir neinu. Mig langar að fara að gráta. Og enginn skilur sorg mína nema kannski Hanna Rut og hún er og upptekin við að sauma til að lesa bloggið okkar.

Aumingja ég.

Er virkilega mánuður liðinn?

Blessuð öll sömul!

Í gær var einmitt mánuður liðinn frá því að við stóðum á flugvellinum - ásamt kílóunum okkar tvöhundruð - og kvöddum alla. Merkilegt hvað tíminn líður hratt.

Daði lofaði því að ég ætlaði af færa inn ferðasögu en þar sem ég nenni því enganveginn þá fáið þið bara stuttu útgáfuna:

Mættum út á völl á Íslandi snemma morguns þann 12.ágúst. Það tók smá stund að sannfæra starfsfólkið á flugvellinum um að Daði væri víst sumarstarfsmaður og að við ættum ekki að borga 160 kg yfirvikt (sumir gleymdu nefninlega starfsmannapassanum heima) en tókst. Á Arlanda tók ekkert betra við. Leigubíllinn sem við höfðum pantað kvöldið áður mætti ekki og þar sem við vorum með svo mikinn farangur þá urðum við að fara í svona stóran átta manna leigubíl. Við vöktum feiknamikla athygli þegar verið var að troða dótinu okkar í bílinn (með tvö hjól, golfsett, fjórar alvöru ferðatöskur, tvær íþróttatöskur og stóran poka sem geymdi rúmfötin). U.þ.b. tíu leigubílsstjórar röðuðu sér í kringum okkur og flissuðu og hlógu og reyndu að ráðleggja aumingjans leigubílstjóranum okkar hvernig best væri að koma dótinu fyrir í bílnum.

Anywayz, íbúðin okkar er ágæt í flesta staði. Rúmgóð, björt, vel staðsett og allt svoleiðis en agalaega bleik! Manneskjan sem bjó í íbúðinni á undan okkur var s.s. alveg blessunarlega laus við minnsta vott af smekk. Bleik forstofa, gult svefnherbergi skreytt með gylltum englum sem bera grænar slaufur, ferskjulit stofa með rómverskum tölustöfum og bleik elhúsinnrétting. Hún kunni reyndar ekki við að mála yfir flísarnar hjá vaskinum þannig að þær eru svona gamaldags brúnskræpóttar.

Við eyddum löngum tíma í Ikea, jafnvel enn lengri tíma í að setja fjandans dótið saman og svo byrjaði skólinn. Að tveimur gasalega léttum og auðveldum inngangsvikum liðnum (Sumir fengu sko 10.0 fyrir inngangsstærðfræðina - spurjið Daða hvað hann hafi fengið) hófst hið eiginlega nám. Daði er í vélarverkfræði en ég fékk mig færða yfir í eðlisverkfræðina. Af og til förum við í veislur og stundum skreppur Daði í golf.

Ég er s.s. að hlaupa í tíma núna þannig að endirinn varð hálf snubbóttur. Þarf reyndar að segja ykkur frá mögnuðustu veislu í heimi. Þessi veisla var haldin um helgina og svo skemmtilega vildi einmitt til að við Daðaspaði vorum þar viðstödd.